Η ιπτάμενη ζέβρα - Οι ιστορίες του χωριού του Αϊ-Βασίλη - PNP

Πέντε ξωτικά απολάμβαναν ένα πικνίκ ακριβώς έξω από το χωριό του Αϊ-Βασίλη μια μέρα, όταν ένας θυελλώδης βόρειος άνεμος τους παρέσυρε!

Το πρώτο ξωτικό, ο Ρέτκι, βρήκε το δρόμο για το σπίτι του ακολουθώντας ένα κόκκινο αστέρι στον ορίζοντα.

Το δεύτερο ξωτικό, ο Κιόκι, έφτασε στο σπίτι του με το ταχυδρομείο.

Το τρίτο ξωτικό, η Κάρα, ήταν μια Χολχόγια, ένα από τα ξωτικά που εκπαιδεύουν τους ταράνδους του Άγιου Βασίλη. Συνηθισμένη να πλοηγείται σε ισχυρά ρεύματα αέρα για να βοηθάει τους φίλους της ταράνδους να πετάνε, άφησε τον άνεμο να τη μεταφέρει μέχρι τη μέση της Αφρικής.

"Είμαι τόσο μακριά από τον Βόρειο Πόλο!" σκέφτηκε. "Πώς θα βρω ποτέ το δρόμο για το σπίτι μου;"

Η Κάρα ήταν ένα πολύ επινοητικό ξωτικό, ικανό να βρίσκει λύσεις ακόμη και στα πιο δύσκολα προβλήματα. Ευτυχώς, είχε καταφέρει να κρατήσει το σακίδιό της. Το άνοιξε και έβγαλε ένα φίλτρο από μαγικό λειχήνα, που φύεται ακριβώς έξω από το χωριό του Άγιου Βασίλη.

Με το φίλτρο στο χέρι, η Κάρα πλησίασε μια ομάδα ζέβρας και χρησιμοποίησε το ένστικτο και την εμπειρία της για να διαλέξει την πιο γρήγορη από την ομάδα. Χάιδεψε το τρίχωμά του, βούρτσισε τη χαίτη του και του έδωσε λίγο από το φίλτρο να πιει. Όταν η ζέβρα σήκωσε τις οπλές της από το έδαφος, η Κάρα ανέβηκε στην πλάτη της και οι δυο τους πέταξαν πίσω στο χωριό του Άγιου Βασίλη. Ο Άγιος Βασίλης ήταν εκεί για να τους υποδεχτεί με το συνηθισμένο του χαρούμενο γέλιο. "Χο χο χο χο! Αγαπητή ζέβρα, πώς μπορώ να σε ευχαριστήσω που έφερες ένα από τα χαμένα μου ξωτικά στο σπίτι;" ρώτησε.

Η ζέβρα έσκυψε προς τον Άγιο Βασίλη και του ψιθύρισε κάτι μυστικά στο αυτί.

Την ίδια ακριβώς χρονιά, οι λίγοι τυχεροί που κατάφεραν να δουν τον Άγιο Βασίλη και το έλκηθρό του τη μεγάλη νύχτα θα είδαν ότι ένας από τους ταράνδους δεν είχε κέρατα στο κεφάλι του... και είχε ένα ασπρόμαυρο ριγέ τρίχωμα. Η μικρή ζέβρα ήταν πολύ χαρούμενη με την ανταμοιβή της.

Για την Κάρα, το να μπορέσει να κοιμηθεί ξανά στο δικό της κρεβάτι ήταν αρκετή ανταμοιβή! Είπε καληνύχτα στον Ρέτκι και τον Κιόκι και ήλπιζε ότι και οι άλλοι δύο χαμένοι φίλοι τους θα έβρισκαν σύντομα το δρόμο για το σπίτι τους.