Kuniklö, de vastbesloten kleine sneeuwschoenhaas (deel 1 van 2)
Er leven veel dieren rond het dorp van de Kerstman en een van deze dieren is de sneeuwschoenhaas, Kuniklö. Hij ziet er net zo uit als de rest van zijn familie, met amandelvormige oren, twee grote sneeuwschoenvormige achterpoten (goed om mee in de sneeuw te springen) en een zenuwachtige neus die nooit stilstaat. Tijdens de koudere maanden is zijn vacht helder wit, maar dat verandert als het warmer wordt en hij een chocoladebruine vacht krijgt.
Kuniklö's favoriete bezigheid was met zijn trillende neusje bij de keuken zitten om de heerlijke geuren op te snuiven die daar vandaan kwamen. Hij was altijd zo nieuwsgierig naar wat de elfen die voor het dorp kookten aan het doen waren. Hij klom naar het keukenraam dat de Kapunki elfen openhielden voor frisse lucht, en hij wiebelde met zijn getalenteerde neus om de geur van elk ingrediënt te ontdekken, de combinaties van ingrediënten en probeerde de geuren van de verschillende smaken te onthouden.
Door mee te luisteren met hun gesprekken leerde Kuniklö sommige elfen bij naam kennen, vooral Gordot, de chef-kok van het dorp. Maar hij was te verlegen om zichzelf voor te stellen. Hij wilde dolgraag in de keukens worden toegelaten om te helpen, maar wat als de elfen hem daar niet wilden hebben? Hij was te nerveus dat de koks hem zouden wegjagen, dus nam hij er genoegen mee om buiten op de vensterbank, een beetje verborgen, naar hen te kijken.
Alles veranderde op een dag toen Kuniklö, die vanaf zijn gebruikelijke plek in de vensterbank toekeek, Gordot overstuur in de keuken hoorde rondrennen. Het konijn spitste zijn oren en huppelde dichter naar het raam, dat op een hazenspleet openstond, om beter te kunnen luisteren.
"Alles is verpest!" riep Gordot. "Als ik geen gloeiende spruiten kan krijgen voor dit recept, zal mevrouw Claus zo teleurgesteld zijn. Het is haar lievelingsgerecht in deze tijd van het jaar! De paddenstoelen ontkiemen pas bij de eerste regenbui, maar ik heb nooit genoeg tijd om ze te vinden voor het grote diner morgen." Gordot keek vreselijk teleurgesteld en vermoeid. "Wat jammer!" Hij zuchtte terwijl hij zijn schort uitdeed en verdrietig het licht uitdeed, klaar voor de middag.
Kuniklö wist dat de Gloeiende Lentespruiten paddenstoelen zijn die alleen in de betoverde bossen rond het Dorp van de Kerstman groeien. Ze lijken veel op marshmallows en smaken ook zo, maar dan met gloeiende, knapperige snoeptoppen en een kern van kleverige chocolade. Ze zijn zeker heerlijk! Geen wonder dat mevrouw Claus er dol op was. Maar ze kunnen zeldzaam zijn, want ze groeien alleen onder bepaalde moeilijk te vinden bomen in het bos.
Toen kreeg hij een idee... hij zou het ontbrekende ingrediënt zelf vinden!
Vastbesloten om Gordot te helpen, ging de kleine haas op zoek in het bos. Dieper en dieper huppelde hij, zijn neus de hele tijd kriebelend, op zoek naar de gloeiende toppen van deze heerlijke en zeldzame paddenstoelen. De middag vloog voorbij, Kuniklö was behoorlijk moe en besloot even uit te rusten tussen de wortels van een enorme dennenboom.
De zon ging snel onder en hij begon te twijfelen, 'Wat ben ik toch een domme haas!' dacht hij. Wat dom van me om te denken dat ik de elfen kon helpen door alleen maar mijn neus te gebruiken. Ik denk dat ik al die tijd dat ik het voedsel uit Gordots keuken heb opgesnoven, niets heb geleerd!'
Hij wilde bijna gaan huilen, toen er plotseling een dennenappel uit de takken boven hem viel, recht voor het gezicht van de kleine haas, en hij schrok zo erg dat hij zich verstopte in de struiken. Zijn hart ging tekeer, maar na een paar keer diep ademhalen kalmeerde hij en zijn neus begon te trillen van de geur van iets bekends.
Kuniklö vergat het donker en ging snuffelend aan de slag. Hij volgde de geur tot hij besefte dat het hem gelukt was! Hij had een veld met grote, sappige gloeiende lentepaddenstoelen gevonden en hij kon de dag redden!
Hij verzamelde zoveel mogelijk paddenstoelen in zijn mand en begon zijn sporen terug uit het bos te volgen. Tegen de tijd dat hij bij het dorp terugkwam, sliep iedereen al. 'Maar goed ook,' dacht Kuniklö bij zichzelf, 'dan kan ik de paddenstoelen in de keuken achterlaten en weet niemand dat ik het was.
Voor de allereerste keer kroop de kleine haas door het raam van de keuken, in plaats van gewoon buiten te zitten. Gelukkig stond het raam nog steeds open, maar hij moest zich toch een beetje wringen en knijpen om binnen te komen.
Toen hij eenmaal binnen was, bevroor hij even heel stil. Dat was omdat hij zeker wilde weten dat hij alleen was... maar ook omdat hij zo onder de indruk was dat hij eindelijk op zijn favoriete plek was!
De keuken van de Kapunki was van binnen nog glanzender en mooier dan van buiten. Kuniklö's ogen waren net zo groot en rond als de borden die op de planken stonden, terwijl hij de prachtige aanblik in zich opnam. Hij was zo verleidelijk om rond te neuzen en op onderzoek uit te gaan, maar daar was geen tijd voor.
Hij zocht een plekje op het aanrecht naast Gordots favoriete mengkom en liet de gloeiende spruitjes daar achter. De chef-kok van de Kerstman zou morgenochtend zo blij zijn!
Na deze goede daad ging Kuniklö terug naar huis om wat welverdiende rust te nemen.
De volgende ochtend werd Kuniklö supervroeg wakker, hij was zo opgewonden om vanuit de vensterbank te luisteren naar de reactie op zijn harde werk.Zodra Gordot de keuken binnenliep, zag hij de paddenstoelen en riep: "Het zijn Gloeiende Lentepootjes, precies wat ik nodig had! Maar waar komen ze vandaan?" Hij bracht de ochtend door met het ondervragen van de andere Kapunki elfen die in de keuken hielpen.
"Nano, heb jij deze gekregen?" Vroeg hij aan de korte elf die als eerste aankwam.
Nano schudde zijn hoofd en liep naar hem toe om naar de paddenstoelen te gluren, "Ik was het niet, misschien was het Kyoki? Ze was hier gisteren later dan ik."
"Wat was ik?" vroeg Kyoki, die net aankwam voor haar dienst in de keuken. Ze was een beetje bezorgd dat Gordot iets verkeerds had gevonden. De chef-kok was aardig, maar heel kieskeurig over dingen die precies goed moesten zijn.
"De gloeiende spruitjes, iemand heeft ze in de buurt van mijn mengkom laten liggen. Wie anders zou precies weten wat ik nodig had?" legt Gordot verbijsterd uit.
Kyoki krabt op haar hoofd. "Goede vraag Gordot, ik ben nog niet in het bos geweest. Misschien haalt iemand een goede grap met je uit."
Gordot krabde op zijn hoofd, compleet verbijsterd door het mysterie!
De kleine haas besloot dat de volgende keer dat Gordot een ingrediënt nodig had, zoals Gumdropbessen voor zoete gelei of Candy Floss Wortel voor garnering, hij het zou gaan zoeken. Hij zou altijd Gordots geheime helper zijn.
En dat deed hij de volgende dag, en de dag daarna, en de dag daarna. Gordot blij maar verward achterlatend! Hoewel hij het erg druk had met de voorbereidingen voor het lentefeest, moest de chef-kok gewoon weten wat er aan de hand was en besloot hij de hele nacht op te blijven in de keuken om de mysterieuze weldoener te vangen.
Wakker blijven was een hele uitdaging voor Gordot. Hij at koekjes en cakejes om de tijd te doden terwijl hij op het vallen van de avond wachtte. Uiteindelijk glipte Kuniklö zoals gewoonlijk door de kier van het raam en sprong op een kruk om bij de toonbank te komen. Net toen hij het ingrediënt op de gebruikelijke plaats wilde achterlaten, sprong Gordot op.
"Ahah!" riep Gordot uit, waardoor de toch al nerveuze Kuniklö schrok. "Dus jij bent de stiekeme helper!"
Kuniklö bevroor, doodsbang, op zijn plaats. O-ohhhh! Wat zou er nu met hem gebeuren? Zou Gordot hem voor altijd uit de keuken verbannen?
Kom later terug om te lezen wat er daarna met Kuniklö gebeurde!