Kuniklö, de vastbesloten kleine sneeuwschoenhaas (deel 2 van 2)
Gordot besefte hoe erg hij Kuniklö, de sneeuwschoenhaas, had laten schrikken. "Oh, het spijt me dat ik je liet schrikken, kleine haas. Wees alsjeblieft niet bang! Ik zou je moeten bedanken voor al die ingrediënten die je me gebracht hebt. Ik ben zo blij dat we elkaar eindelijk ontmoet hebben."
De chef-kok van Santa's Village glimlachte vriendelijk en Kuniklö ontspande zich een beetje. "Natuurlijk," legde Gordot uit, "ik ben geen Holhooja, dus ik kan u niet verstaan, maar misschien kan ik wel raden. Het lijkt erop dat je misschien een beetje verlegen bent?"
Kuniklö knikte. 'Wauw, ik kan het niet geloven,' dacht hij bij zichzelf, 'hij is niet boos dat ik hier ben!'
Gordot grijnsde, "Je moet de keuken echt leuk vinden, je lijkt je ingrediënten goed te kennen."
Kuniklö knikte weer trots met zijn hoofd.
"Aangezien JIJ het was die de Gloeiende Lentespruiten, de Candy Floss Wortel en de Gumdrop Bessen en andere ingrediënten hebt gevonden, en hebt geholpen om mijn laatste gerechten zo heerlijk te maken voor alle elfen in Santa's Village, heb ik een heel speciale missie waar ik graag je hulp bij zou willen hebben," zei Gordot. "Zou je met mij aan dit project willen werken?
Gordot wil dat ik hem help!" En met een zwaai van zijn pluizige staart en een tik van zijn trillende neus, sprong Kuniklö van vreugde...en viel bijna van de toonbank! Oeps!
Gordot lachte, "Dat beschouw ik als een ja! Maar eerst heb ik een goede nachtrust nodig. Ik zie je morgen!"
De chef-kok ging naar zijn bed, uitgeput door zijn late nacht! Kuniklö ging ook naar huis, naar zijn knusse nest in het bos. Maar hij was zo opgewonden dat hij nauwelijks kon slapen!
De volgende dag zat Kuniklö op zijn gebruikelijke plek om toe te kijken, zich afvragend waar Gordot zijn hulp bij nodig had. De dag verliep normaal, terwijl de Kapunki koks druk bezig waren met de voorbereidingen voor het Lentefeest de volgende dag. Het was moeilijk om stil te blijven zitten, wachtend tot het einde van de dag, toen de andere elfen eindelijk naar huis gingen.
Toen ze eenmaal weg waren, ging Gordot naar de deur om rond te kijken, zich afvragend of Kuniklö ooit zou komen opdagen. Hij was nog het meest verbaasd toen hij de haas door het raam naar binnen zag wurmen. "Dus zo ben je binnengekomen!"
Kuniklö spitste zijn oren, benieuwd naar hoe hij zijn held zou kunnen helpen.
De elf hurkte neer om zijn plan te delen, "Morgen is het Lentefeest, maar ik maak een extra verrassing voor iedereen. Een speciaal recept voor chocolade-eieren waar ik aan heb gewerkt. Maar ik weet niet of ik er zelf genoeg kan maken. Kun je me helpen?"
Kuniklö sprong in de lucht en maakte een salto. Natuurlijk!" dacht hij opgewonden. Gordot knikte en nam het antwoord van de blije haas aan als een 'Ja!"
Gordot mat de ingrediënten af terwijl Kuniklö heen en weer snelde vanuit de voorraadkast om alles te brengen wat de kok nodig had. Het was hard werken, maar de kleine haas had snel gevonden wat er nodig was.
Lading na lading chocolade-eieren ging in en uit de vele ovens, terwijl de twee tot diep in de nacht samenwerkten. Het lukte ze om alles gaar te krijgen en af te koelen, met nog maar een paar uur te gaan voordat de zon opkwam.
Nadat ze urenlang de verrassingseieren hadden gemaakt, hoefden ze ze alleen nog maar in te pakken en de lekkernijen af te leveren. Kuniklö slaakte een grote geeuw en keek om zich heen. "Oh nee!" realiseerde hij zich, "Gordot is in slaap gevallen!
De kleine haas sprong over en gaf de elf een paar zachte kopstoten... niets. Hij tikte met zijn achterpoot luid op de grond... niets! 'O jee, wat als ik hem niet wakker krijg? Misschien heeft hij gewoon even rust nodig, dan pak ik ondertussen de eieren in!'
Kuniklö deed precies dat en huppelde rond de toonbank met de fel beschilderde zakjes die Gordot had neergelegd, waarbij hij in elk zakje een lekker eitje liet vallen. Hij probeerde ze zo luidruchtig mogelijk in te pakken, in de hoop dat dat de slapende elf wakker zou maken. Maar hoe hij ook probeerde, de kleine haas kon Gordot niet wakker krijgen, hij was gewoon te moe!
Wat moet ik doen? Als de eieren niet geleverd worden, is al dit werk voor niets geweest. Ik kan Gordot niet in de steek laten.' Kuniklö dacht zo hard hij kon na terwijl hij heen en weer huppelde in de kamer toen hij plotseling een idee kreeg!
Eerder die dag had hij een ambachtelijke elf langs het keukenraam zien lopen met een miniatuurslee van een kind achter zich aan. Als hij die kon vinden, dacht Kuniklö, dan kon hij alle eieren door het dorp dragen om ze af te leveren!
Kuniklö ging op weg naar de Speelgoedwerkplaats, vastbesloten om een weg naar binnen te vinden. Toen hij daar aankwam, was hij blij dat de deur op een kier stond. Een van de Ambachtslieden was nog laat aan het werk geweest en was vergeten de deur te sluiten toen hij naar buiten ging!
Hij sloop naar binnen, alert voor het geval er iemand in de buurt was, en baande zich een weg langs de werktafels en stapels speelgoed in wording. Wat een geluk!" dacht hij bij zichzelf toen hij de slee die hij zocht naast een van de achterste werkplekken zag staan. Hij leek precies de goede maat voor hem te hebben, en er zaten zelfs riemen aan de voorkant!
Kuniklö bevroor plotseling toen hij iemand hoorde bewegen aan de andere kant van de kamer, en dook achter de slee, ineengedoken en verstopt.
Kom niet hierheen, kom niet hierheen,' hoopte hij tegen zichzelf. Na een paar gespannen ogenblikken gingen de Ambachtsheer weg, de deur achter zich sluitend. 'Oh nee, hoe kom ik hier nu ooit nog uit!'
Kuniklö huppelde opzij en duwde tegen de deur. Geen geluk, de deur was te zwaar voor hem. Zijn oren zakten naar beneden van teleurstelling. Hij vrolijkte op toen hij een paar dozen bij de deur zag staan, 'Ik geef niet op! Misschien kan ik een van die dozen naar de deur duwen en ze gebruiken om bij de hendel te komen.
Hij huppelde naar de dozen en duwde zo hard hij kon tegen de dozen. Heel langzaam kwam er een los en begon te schuiven, centimeter voor centimeter. Kuniklö moest een paar keer pauzeren voordat hij ze eindelijk voor de deurklink kon schuiven.
Hijgend van de inspanning sprong hij op de dozen en reikte naar de klink. Hij haalde het net en hield zich lang genoeg vast om de klink naar beneden te trekken. Opgelucht zwaaide de deur open.
Kuniklö tuimelde naar beneden en haastte zich terug naar binnen om de slee naar buiten en terug naar de keukens te trekken.
Vol vastberadenheid laadde Kuniklö alle chocolade-eieren in de slee en stapte in de riemen. Het was eerst een beetje onhandig omdat de speelgoedslee niet echt ontworpen was voor een sneeuwschoenhaas, maar uiteindelijk kreeg hij het onder de knie. Hij hield zijn achterpoten precies goed, zodat hij rond kon glijden alsof hij aan het skiën was, en al snel kreeg hij wat snelheid.
Whooosh! De kleine haas skiede rond Santa's Village met de miniatuurslee op sleeptouw en gooide eieren neer bij elk van de elfenhuizen. Het was hard werken en Kuniklö moest vaak heen en weer naar de keuken om bij te laden. Net voordat de zon opkwam, leverde hij de laatste eieren af en haastte hij zich met de slee terug naar de Speelgoedwerkplaats. Hij was uitgeput!
Toen de zon het Dorp wakker maakte, klonken er kreten van opwinding toen de ontwakende elfen hun vroege Lentefeest traktaties vonden. "YUMMY!" riepen ze en schreeuwden van vreugde. Deze chocolade-eieren zijn de beste!" riepen ze uit. 'Ze hadden alleen door Gordot gemaakt kunnen zijn!'
De dankbare elfen liepen allemaal naar de keuken om de chef-kok te bedanken, maar tot hun verbazing ontdekten ze dat hij lag te snurken in een stoel bij zijn bank!
Maar toen zagen de elfen dat hij niet alleen was.
...Er lag een kleine sneeuwschoenhaas vast te slapen op zijn schoot.