Het kleine rendier
Het is een grote eer voor een rendier om de slee van de Kerstman te mogen trekken. Elk jaar houden de Holhooja-elfen een reeks evenementen om de gelukkige rendieren te kiezen die deel gaan uitmaken van het team van de Kerstman. De dieren moeten snel zijn en ze mogen niet bang zijn om hard te werken. Sommigen zijn zo getalenteerd dat ze vele jaren achter elkaar worden uitgekozen.
Dit was het geval voor Laust, een jong rendier dat voor de derde keer werd uitgekozen om deel uit te maken van de kerstnachtploeg van de Kerstman. Hoewel Laust kleiner was dan veel andere rendieren, had hij een speciaal talent: zijn gevoelige neus kon weersveranderingen waarnemen en stormen voorspellen. Dankzij deze vaardigheid kon de Kerstman de koers van zijn vlucht rond de wereld aanpassen zonder ooit achter te raken met het bezorgen van cadeaus. Laust was trots op zijn originele talent en hij nam zijn verantwoordelijkheden heel serieus!
Op de ochtend van 24 december kwam Laust voor een onaangename verrassing te staan: hij werd wakker met een vervelende verkoudheid. Hij kon niet stoppen met niezen en zijn ogen bleven tranen. Arme Laust was in grote nood. Hoe kon hij het weer voorspellen met zo'n verstopte neus?
Omdat hij zijn plek in het slede-team van de Kerstman niet wilde verliezen, ging Laust naar Malta, een rendier dat in zijn schuur woonde, en vroeg haar om advies. Malta had de bijnaam "de ballerina" omdat haar schoenen zo fijn waren dat het altijd leek alsof ze pointes deed. Ze zag er dan wel breekbaar uit, maar ze was sterk en gezond.
"Arme Laust," zei ze tegen het kleine rendier dat verkouden was. "Ik ben nooit ziek, dus ik weet niet echt hoe ik je moet adviseren. Misschien kun je een manier vinden om zoveel mogelijk te zweten om het virus uit je lichaam te spoelen?"
Laust besloot Malta's suggestie te proberen. Hij bedekte zijn rug met drie dikke dekens en ging zo dicht mogelijk bij de open haard staan, waar een intens vuur brandde. Al snel begon het kleine rendier het erg warm te krijgen en grote zweetdruppels maakten zijn vacht nat. Laust voelde zich niet beter en hij begon weer te niezen. Malta's suggestie werkte niet.
Bezorgd besloot Laust met zijn vriend Kaino te gaan praten, een jong rendier dat ook was uitgekozen om de slee van de Kerstman te trekken.
"Ik ben zo teleurgesteld dat je verkouden bent," zei Kaino. "Ik keek er echt naar uit om samen met jou de wereld rond te vliegen."
"Je moet me helpen een oplossing te vinden," zei Laust. "Ik wil de Kerstman echt helpen de cadeautjes vanavond af te leveren."
"Wat als je probeert je snuit te spoelen met zout water?" stelde Kaino voor. "Misschien kan dat je neusholtes ontstoppen."
Laust probeerde wat zijn vriend had voorgesteld. Hij verwarmde water en zout in een theepot met een lange tuit. Hij stak de tuit in één neusgat, goot er wat water in, stak de tuit vervolgens in het andere neusgat en goot er nog meer water in. Achoo! Achoo! De arme kleine Laust begon nog harder te niezen. Kaino's suggestie werkte niet.
Wanhopig ging Laust naar de beroemde Poro. Hij was een zeer wijze oude elf van de Holhooja-clan, de elfen die verantwoordelijk waren voor het welzijn van de rendieren. Poro was al vele jaren met pensioen en hij bracht zijn dagen door met in zijn hangmat zitten en nadenken.
"Beste meester Poro, het spijt me echt dat ik je lastig val, maar ik heb een serieus probleem."
"Welk probleem zou je kunnen hebben dat je zoveel zorgen baart, jong rendier?" vroeg Poro.
"Ik ben al drie jaar op rij geselecteerd in het slede-team omdat ik met mijn gevoelige neus temperatuurveranderingen kan voorspellen. Maar ik heb een vervelende verkoudheid opgelopen en nu kan ik niets meer ruiken!"
"Maar de cadeautjes worden vanavond bezorgd," zei Poro de elf.
"Ik weet het," antwoordde Laust. "Daarom moet ik meteen beter worden."
"Sommige dingen kun je niet overhaasten", zei Poro. "Rust en tijd zijn de aangewezen remedie tegen een verkoudheid."
"Bestaat er dan geen wondermiddel?" vroeg Laust met tranen in zijn ogen.
Zijn wanhoop raakte het hart van de oude elf. Poro stapte uit zijn hangmat en legde zijn hand op het hoofd van het dier.
"Je hebt geen koorts, dat is al iets! Ik denk dat ik misschien een oplossing voor je heb ... Vraag een Holhooja elf om een driedubbele portie magisch korstmos voor je klaar te maken. Als het je lukt om alles op te eten en veel water te drinken, voel je je misschien sneller beter."
Met zijn hart vol hoop ging Laust naar een van de Holhooja-elfen die de maaltijden van de rendieren bereidden. Hij wist de elf ervan te overtuigen hem een driedubbele portie magisch korstmos te geven, het speciale drankje dat rendieren laat vliegen.Daarna dronk hij de inhoud van vier emmers water op. Eerst voelde Laust zich een beetje duizelig, maar al snel begon de magie te werken. Laust kon eindelijk door zijn neus ademen! Hij was dolblij!
Het rendiertje kwam net op tijd aan in de schuur waar de Kerstman zijn slee klaarmaakte voor de nacht.
"Je bent er eindelijk!" zei de Kerstman. "Ik begon me al zorgen te maken."
"Achoo! Achoo! Achoo!"
Oh nee! Laust voelde zich dan wel vol energie, maar de grote hoeveelheid magisch korstmos die hij had gegeten had een bijwerking: hij kon niet stoppen met niezen!
"Is alles in orde, Laust?" vroeg de Kerstman bezorgd.
"Achoo! Het gaat goed, Kerstman. Ik nies alleen een beetje. Achoo!"
"Ben je fit genoeg om vanavond met me mee te gaan?" vroeg de Kerstman.
"Absoluut!" antwoordde Laust enthousiast. "Ik nies dan wel, maar mijn neus werkt nog. Achoo!"
"Kom dan met ons mee," zei de Kerstman. "Het is tijd om te vertrekken voor de grote cadeaubezorging!"
Ondanks zijn niezen slaagde Laust erin om weersveranderingen te voorspellen en kon de Kerstman de cadeaus op tijd afleveren bij alle kinderen die op zijn goede lijst stonden. Tot op de dag van vandaag maakt het kleine rendier met de gevoelige neus nog steeds deel uit van de jaarlijkse bemanning van de Kerstman. Sommige mensen die op Kerstavond graag naar de hemel kijken, zeggen dat als je goed oplet, je soms niezen in de verte kunt horen vanuit de grote sterrenhemel.