Senöki en de kerstuilen (2/2)

Kleine Senöki wist dat het vreemd was voor een uil om bang te zijn in het donker, ze konden 's nachts immers zo goed zien! Hij wist niet zeker wat de oorzaak was, maar omdat zijn familie veel nachten weg was en hem alleen in het nest achterliet, was hij 's nachts steeds nerveuzer geworden. Elk vreemd geluid was eng en elke vreemde schaduw was eng.

Op een nacht besloot hij dat hij er genoeg van had en dat hij zijn familie zou volgen toen ze vertrokken voor hun late nachtwerk bij de Holhooja elfen. Hij gaf ze een voorsprong zodat ze het niet zouden merken, en vloog toen uit alle macht achter ze aan, ook al was het donkere bos eng.

Alles ging goed toen een windvlaag uit het niets de kleine uil uit koers bracht. Tegen de tijd dat hij zich weer kon oriënteren, zag hij nergens een teken van zijn familie! Opeens leek alles veel enger en donkerder.

Een tak brak en de arme uil ging bang weer op weg, niet zeker of hij de goede kant op ging of niet. Toen bewogen er plotseling takken in de nacht met een eng gekletter. Elk nieuw geluid maakte Senöki nog banger en hij draaide zich helemaal om in het donkere bos.

Plotseling zag hij een licht in de verte, en vloog er met al zijn kracht naartoe. Wat een opluchting, het licht kwam van een van de hutten van de Holhooja's!

Hij vloog meteen naar binnen en een hoek in om zich te verstoppen, tot grote verbazing van Kara de Holhooja die met rendieruitrusting bezig was.

"Oh jee! Wat is er met je gebeurd, kleintje?" Kara haast zich om bij de kleine uil te kijken. Na even te zijn gekalmeerd, kan Senöki uitleggen dat hij op de vlucht was voor iets engs in het donker.

"Waarom gaan we niet samen kijken, ik weet zeker dat er echt niets engs is." Kara pakt een lantaarn en biedt aan Senöki te dragen. Hij wil eigenlijk niet terug naar buiten, maar voelt zich een stuk beter bij de vriendelijke elf.

Met het licht van de lantaarn ziet alles er anders uit. Het enge bonkende geluid was gewoon een los hek, en de takken die bewogen waren een slapend rendier! Senöki schaamde zich, maar Kara lachte, "Het is niet erg om te schrikken van vreemde geluiden, vergeet alleen niet dat het iets bekends is dat ze maakt. Weet je wat, ik blijf vannacht bij je op en help je morgenochtend terug naar je familie."

Senöki vindt het prima om de avond in Kara's hut door te brengen en durft haar zelfs van alles te vragen over de Stardust uilen. Ze blijven de hele nacht praten en genieten van elkaars gezelschap.

Als de zon zich 's ochtends nog maar net laat zien, is Senöki zo uitgeput dat hij in slaap valt. Kara grijnst in zichzelf en haalt wat gereedschap tevoorschijn en begint vrolijk aan iets te werken.

Niet al te lang daarna maakt ze de kleine uil wakker met een verrassing. "Ik was vroeger ook bang in het donker, maar ik heb iets gevonden dat helpt!" Ze haalt een kleine knuffel tevoorschijn in de vorm van een elfje, precies het perfecte formaat voor een uiltje om mee te knuffelen.

"Omdat ik het met liefde heb gemaakt, kun je met deze pop knuffelen als het donker en griezelig is buiten, en je zult nooit echt alleen zijn."

Kara loopt met Senöki terug naar de boom van zijn familie en zijn familie is o zo blij om hem veilig en gezond te zien.

De volgende keer dat Senöki's familie niet aan het werk is, kruipt hij lekker tegen de pop aan en droomt er vrolijk over op te groeien en met hen mee te vliegen. De schaduwen buiten zijn niet meer zo griezelig!

We hebben nog meer verhalen voor je! Lees over De Rode Kerstster.